ارزیابی ویژگی های هیستومورفومتریک تومورهای شایع خوش خیم و بدخیم بزاقی با رنگ آمیزی متیل گرین پیرونین

نئوپلاسم های غدد بزاقی دارای شیوع کم و هتروژن بوده و جهت تشخیص آن ها رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین انجام می شود ولی گاهی اوقات با این رنگ آمیزی قابل تشخیص نیستند و از روش های کمکی استفاده می گردد. از آن جا که تاکنون مطالعه ای در ارتباط با ارزش مورفومتری در افتراق تومورهای خوش خیم از بدخیم بزاقی صورت نگرفته است لذا این مطالعه با این هدف انجام شده است.
در این مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش مقطعی که در سال 1394 در دانشکده دندان پزشکی بابل انجام گردید از60 بلوک پارافینه مربوط به پلئومورفیک آدنوما،آدنوئیدسیستیک کارسینوما و موکواپیدرموئید کارسینوما استفاده شد. دو برش 5 میکرونی برای رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین و متیل گرین پیرونین زده شد. تصاویری از اسلایدهای رنگ آمیزی شده با بزرگ نمایی 100 برابربا میکروسکوپ Japan Optical)،Bx41) Olympus توسط دوربین lgvc،Tokyo،japan)) متصل به کامپیوتر در 3 مقطع میکروسکوپی از اجزاء تومورال به عمل آمد و به طور متوسط 100 هسته در 3 فیلد میکروسکوپی بررسی شد. ارزیابی مورفومتری و بررسی کیفی هستک ها (تک هستکی و چند هستکی) انجام شد و نتایج با آنالیزهای آماری kruskal-wallisوMann-whitney تجزیه و تحلیل شدند.
بیش ترین اندازه مساحت هسته در پلئومورفیک آدنوما، بیش ترین اندازه مساحت سیتوپلاسم در موکواپیدرموئید کارسینوما، بیش ترین نسبت هسته به سیتوپلاسم در آدنوئیدسیستیک کارسینوما و بیش ترین نسبت قطر بزرگ به کوچک هسته در پلئومورفیک آدنوما دیده شد. اختلاف آماری معنی داری از نظر ویژگی های مورفومتری فوق بین سه ضایعه دیده شد(001/0>p).
استنتاج: استفاده از هیستومورفومتری به همراه رنگ آمیزی متیل گرین پیرونین روش کمکی مناسبی در تمایز تومورهای خوش خیم از بدخیم بزاقی نمی باشد.