ارزیابی بیان ایمونوهیستوشیمیایی ماتریکس متالوپروتئیناز 2 در آملوبلاستومای داخل استخوانی توپر، یونی سیستیک و محیطی

آملوبلاستوما توموری با رشد آهسته و تهاجم موضعی و احتمال عود بالا می باشد. مکانیسم تهاجم آملوبلاستوما به طور کامل شناخته نشده و به درمان مشخصی برای هر یک از انواع املوبلاستوما در مطالعات قبلی اشاره نشده است. ماتریکس متالوپروتئینازها (MMPs) مخصوصا MMP-2 منجر به تخریب ماتریکس و درنتیجه افزایش تهاجم و القای انژیوژنز می شوند. به همین دلیل در این مطالعه به ارزیابی بیان ایمونوهیستوشیمیایی MMP-2 در املوبلاستومای داخل استخوانی توپر، یونی سیستیک و محیطی پرداخته ایم.
بلوک های پارافینه شامل 10 مورد املوبلاستوما توپر (5مورد فولیکولار و 5 مورد پلکسی فرم)، 20 مورد املوبلاستومای یونی سیستیک (5 مورد لومینال و 5 مورد اینترالومینال و 10 مورد مورال) و 10 مورد املوبلاستومای محیطی که در فرمالین 10درصد‏ فیکس شده بود مورد استفاده قرار گرفت. پس از تایید نمونه ها به وسیله بازنگری لام های موجود، نمونه ها با طول کافی اپیتلیوم با روش IHC برای مارکر MMP-2 رنگ آمیزی شدند.
تمام نمونه های املوبلاستومای توپر بیان مثبت MMP-2 را نشان دادند. املوبلاستومای توپر و یونی سیستیک مورال بیان بالای این آنزیم را بروز دادند که به طور معناداری با املوبلاستومای محیطی و یونی سیستیک لومینال و اینترالومینال اختلاف داشت. (p<0.05)
در این مطالعه نشان داده شد که بروز بالاتری از بیان MMP-2 در انواع توپر و یونی سیستیک مورال وجود دارد. این نتایج می تواند رفتار کلینیکی تهاجمی تر و نیاز به درمان تهاجمی تر برای این انواع از املوبلاستوما را نشان دهد. درحالی که انواع محیطی و یونی سیستیک لومینال و یونی سیستیک اینترا لومینال با بیان کمتر این پروتئاز احتمال بروز رفتار بالینی خوش خیم تر و پاسخ مناسب به درمان های محافظه کارانه را دارند.