اثر دویدن روی نوارگردان بر سطح IGF-1 در جسم مخطط موش های پارکینسونی شده با القای 6-هیدروکسی دوپامین

در رابطه با اثر محافظتی ورزش روی فرآیندهای تحلیل عصبی توافق وجود ندارد و مکانیزم های مسئول تاثیر فعالیت های ورزشی در بیماری پارکینسون مشخص نشده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر محافظتی چهار هفته دویدن با شدت ملایم روی نوارگردان بر سطح IGF-1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز جسم مخطط موش های پارکینسونی شده با تزریق استریوتاکسی سم عصبی 6-هیدروکسی دوپامین به استراتوم بود.
بیماری پارکینسون با استفاده از تزریق 6-هیدروکسی دوپامین به روش استریوتاکسی به جسم مخطط موش های نر نژاد ویستار القاء شد. برای تایید پارکینسونی شدن موش ها از آزمون رفتاری چرخش استوانه استفاده شد. موش های گروه تمرین 30 دقیقه در روز، 5 روز در هفته و 4 هفته روی نوارگردان با سرعت 15 متر بر دقیقه به تمرین پرداختند. اندازه گیری IGF-1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز در جسم مخطط به روش الایزا انجام شد.
سطح IGF-1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز در جسم مخطط درنتیجه تزریق 6-هیدروکسی دوپامین کاهش یافت. اجرای 4 هفته تمرین نوارگردان پیش از تیمار 6-هیدروکسی دوپامین نتوانست از کاهش سطح این پروتئین ها پیشگیری نماید. همچنین نتایج تست استوانه نشان داد که اجرای برنامه دویدن اجباری با شدت ملایم تاثیر پیشگیرانه روی سمپتوم های رفتاری القاء بیماری پارکینسون ندارد.
4 هفته دویدن روی نوارگردان با شدت پایین تاثیر محافظتی بر سمپتوم های رفتاری و تغییرات مولکولی در برابر سم عصبی القاء کننده پارکینسون ندارد. برای نتیجه گیری قطعی در رابطه با استفاده پیشگیرانه از ورزش به عنوان ابزار غیر دارویی حفاظت کننده از سلامت مغز به مطالعات بیشتر با تیمار شدت و مدت متفاوت، نیاز می باشد.