پاسخ شاخص های غیرمستقیم آسیب سلولی متعاقب مکمل دهی کوتاه مدت سیلی مارین و یک وهله فعالیت مقاومتی در بازیکنان مرد جوان فوتبال

مطالعه حاضر جهت بررسی ظرفیت اثرات محافظت کننده سلولی سیلی مارین در بازیکنان جوان فوتبال پس از انجام یک وهله فعالیت مقاومتی انجام شد.
روش شناسی: 18 بازیکن مرد فوتبال (با میانگین سنی 31/1±09/16 سال، درصد چربی 87/2±21/14 و شاخص توده بدنی 70/0±96/21 کیلوگرم بر مجذور متر) در قالب طرح نیمه تجربی و تصادفی در دو گروه همگن 9 نفری (شامل؛ 140 میلی گرمی کپسول سیلی مارین یا دارونما 3 بار در روز بمدت 2 هفته) تقسیم شدند. پس از مکمل دهی، آزمودنی ها در یک قرارداد فعالیت مقاومتی دایره ای باوزنه (با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه در سه نوبت با تکرارهای شش تایی) شامل شش ایستگاه شرکت کردند. تغییرات شاخص های آسیب سلولی (CK و LDH تام سرمی) طی سه مرحله (حالت پایه، پس از دوره مکمل دهی و 24 ساعت پس از اجرای فعالیت ورزشی) اخذ شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس مکرر بین گروهی، پس تعقیبی بونفرونی و تی مستقل در سطح معنی داری 05/0 بررسی گردید.
نتایج بدست آمده حاکی است که مکمل دهی سیلی مارین تاثیر معنی داری بر فعالیت آنزیم های سلولی پایه ندارد. به علاوه، انجام فعالیت مقاومتی منجر به افزایش معنی دار سطوح سرمی آنزیم های آسیب سلولی 24 ساعته در هر دو گروه می گردد (05/0P≤). هرچند، دامنه تغییرات فعالیت آنزیم های CK و LDH تام سرمی گروه شبه دارو به طور معنی داری بیشتر از گروه سیلی مارین بود (05/0P≤).
براساس یافته های حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که احتمالا مکمل دهی سیلی مارین بتواند از تغییرات نامطلوب آسیب سلولی ناشی از فعالیت مقاومتی در مردان جوان فوتبالیست بکاهد.