مقایسه تاثیر دبریدمان سطح ریشه دندان های مبتلا به پریودنتیت با وسایل دستی، اولتراسونیک و لیزر Er:YAG بر نرخ بقای فیبروبلاست های لثه انسانی

بیمای های پریودنتال یکی از شایع ترین علل از دست دادن دندان ها است. بازسازی اتصال از دست رفته و برقراری چسبندگی مجدد بافت به سطح عریان شده دندان ها مهم ترین هدف در درمان های پریودنتال است. با توجه به معایب روش های معمول آماده سازی سطح ریشه امروزه استفاده از لیزرها به ویژه لیزر Er:YAG برای انجام درمان های پریودنتال مناسب می باشند. و نیز با توجه به خلا اطلاعات آماری از چگونگی عملکرد لیزر در بهبود درمان های پریودنتال در تحقیق حاضر اثرات جرم گیری دستی، اولترا سونیک و لیزر Er:YAG بر نرخ بقای سلولی فیبروبلاست های لثه انسانی بررسی شد.
این تحقیق به صورت مطالعه Expriemental و با استفاده از تست MTT انجام شد. در این مطالعه 35 دندان تک ریشه مبتلا به پریودنتیت و 7 دندان سالم که به دلایل ارتودنسی کشیده شدند (گروه کنترل) مورد بررسی قرار گرفت. مجموع برش ها در 5 گروه قرار داده شد: 1) گروه سالم بدن درمان (کنترل +) 2) گروه درمان نشده مبتلا به پریودنتیت (کنترل-) 3) گروه جرم گیری دستی (Scaled Gracey) 4) تابش لیزر Er:YAG (mj100 و Hz 10) با Pulse duration 230 very short همراه با روش دستی 5)گروه اولتراسونیک. برش ها در محیط کشت سلولی قرار داده شد نرخ بقای سلول های فیبروبلاست لثه انسانی در گروه های فوق با استفاده از تست MTT بررسی شد.
نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر با استفاده از آنالیز کوواریانس (Ancova) نشان داد که از نظر میزان بقای سلول های فیبروبلاست لثه ای بین 5 گروه اختلاف معنی داری وجود دارد(001/0P<). هر چند اختلاف معنی داری بین تعداد سلول های فیبروبلاست بر روی دیواره دندان ها بین چهار گروه یافت نشد، ولی هر 4 گروه مورد بررسی تفاوت معنی داری با گروه کنترل مثبت داشتند (کنترل مثبت/36±65/208، اولتراسونیک82/18±65/133، دستی41/26±29/128، دستی+Er-YAG 1/14±113، کنترل منفی57/10±43/130).
تحقیق نشان داد که استفاده از لیزر Er:YAG (mj100 و Hz10) نمی تواند سبب افزایش نرخ بقاء فیبروبلاست لثه ای گردد.