مطالعه رابطه بین شیوه های حل تعارض والدین و حمایت اجتماعی خانواده با احساس تنهایی فرزندان

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین شیوه های حل تعارض والدین و حمایت اجتماعی خانواده با احساس تنهایی فرزندان مورد مطالعه قرار گرفته است. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه آخر مقطع دبستان شهر رشت، که با توجه به نوع پژوهش و تعداد متغیرها به روش تصادفی خوشه ای200 نفر بعنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب گردیده است. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه های؛ حمایت اجتماعی– مقیاس خانواده (1988)؛ شیوه های حل تعارض والد- فرزند اشتراوس (1990) و مقیاس احساس تنهایی اشیر و همکاران (1984) استفاده شده است. داده های آماری به روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته است. نتایج نشان می دهد رابطه بین شیوه های حل تعارض والدین و حمایت اجتماعی خانواده با احساس تنهایی فرزندان از نظر آماری معنی دار بوده و استدلال مادر بعنوان قویترین متغیر پیش بین توانسته است، 11 درصد واریانس احساس تنهایی فرزندان را تبیین کند. استدلال پدر نقش معنی داری در تبیین واریانس احساس تنهایی فرزندان نداشت.