دلال و ادب مواجهه با آن در لسان ادعیه اهل بیت علیهم السلام

دلال به معنای ناز و عشوه در کنار اظهار نیاز و در خواست حاجت، دو روی یک سکه در لسان ادعیه اهل بیت علیهم السلام به کار گرفته شده اند. دلال گاهی به صورت ندیدن خود یا کم مطرح کردن خود و کارهای خود بیان می شود؛ گاهی با زبان گله و شکایت؛ گاهی با درد دل کردن و گاهی به صورت اظهار مخالفت با محبوب نمود پیدا می کند. هدف نوشتار، تبیین ادب اظهار و بیان این گونه تعابیر در پیشگاه ربوبی است.
ریشه و بنیان دلال را می توان در عشق بازی با خداوند و ناز کردن به منظور جلب توجه بیشتر در بارگاه ربوبی جست وجو کرد. ازاین روی، کسی که به این مقام قرب دست پیدا کرده است اجازه دارد با این ادبیات با محبوب خود سخن گوید.
ادب در پیشگاه ربوبی اقتضا دارد کسی که به مقام قرب ره نیافته است، حریم ها را نگه دارد و کلام دلال گونه پیشوایان دین را از زبان آنان و به نیت ایشان به زبان جاری کند.