بررسی رابطه طرح واره های ناسازگار اولیه با کیفیت زندگی زندانیان (مددجویان) زن شهر تهران

طرح واره های ناسازگار اولیه، الگوهای هیجانی و باورهای عمیقی که احساس فرد را درباره خود شکل می دهند، به عنوان یک عامل روانی در بررسی کیفیت زندگی مددجویان زن مورد بررسی قرارگرفته است. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه طرح واره های ناسازگار اولیه باکیفیت زندگی مددجویان زن شهر تهران است.
از میان جامعه مددجویان زن شهر تهران در ندامتگاه شهر ری در سال 1394، تعداد 153 نفر به عنوان نمونه، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. با بررسی برخی ویژگی های جمعیت شناختی و با استفاده از پرسشنامه های فرم کوتاه، طرح واره های یانگ (SQ-SF) و کیفیت زندگی (SF-36)، اطلاعات موردنیاز جمع آوری و با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره، روابط موجود میان متغیرهای پژوهش با استفاده از نرم افزار spss بررسی و سهم هر یک از حوزه های طرح واره بر کیفیت زندگی مددجویان مشخص شد.
نتایج نشان داد، طرح واره های حوزه های قطع ارتباط و طرد به میزان 54/0، خودگردانی و عملکرد مختل به میزان 44/0، محدودیت های مختل به میزان 26/0، دگر جهت مندی به میزان 21/0 و گوش بزنگی و بازداری بیش ازحد به میزان 26/0، با کیفیت زندگی در بعد روانی همبستگی و رابطه معنادار معکوس و منفی دارد. بین طرح واره های حوزه دگر جهت مندی و گوش بزنگی و بازداری بیش از حد با بعد جسمانی کیفیت زندگی رابطه معنادار آماری مشاهده نشد.
با گسترش سطح طرح واره های ناسازگار در میان مددجویان زن، کیفیت زندگی آن ها به ویژه بعد روانی کاهش می یابد. لذا با تمرکز بر روی طرح واره ها و تلاش برای بهبود آن ها و گسترش احساس مثبت فرد نسبت به خود و محیط، می توان کیفیت زندگی آن ها را بهبود بخشید.