اثرات طول دوره تمرین تریدمیل بر مسمومیت بافتی ناشی از دوزهای مختلف دوکسوروبیسین در بافت های مختلف

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر پیش درمان دوره های زمانی مختلف تمرینی به همراه دوزهای مختلف دارویی بر بافت های مختلف (کبد و قلب) موش های صحرایی درمان شده به وسیله دوکسوروبیسین (Doxorubicin- DOX) است.
در این پژوهش تجربی، تعداد 72 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل و هریک به سه زیر گروه های DOX با دوز 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم و سالین تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل دویدن روی نوارگردان به صورت پیشرونده به مدت 25 تا 54 دقیقه در روز با سرعت 15 تا 20 متر در دقیقه، 5 جلسه در هفته و به مدت 6 و 3 هفته بود. تزریق DOX و سالین 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد و بافت برداری 24 ساعت پس از آن انجام شد.
القای حاد DOX با دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم منجر به افزایش معنادار پروتئین شوکی گرمایی (Heat Shock Protein- HSP) و کاهش معنادار کاتالاز (Catalase-CAT) در بافت های قلب و کبد شد و تفاوت بین دو بافت (کبد و قلب) معنادار بود. شش و سه هفته تمرین هوازی قبل از القای دوزهای10و20 میلی گرم بر کیلوگرم DOX منجر به افزایش غیر معنادار و معنادار HSP، به ترتیب در بافت کبد و قلب شد. به علاوه تمرین 6 هفته ای قبل از القای دوزهای مختلف DOX، موجب افزایش معنادار CAT در هر دو بافت شد. همچنین پس از مقایسه بین دو بافت متعاقب شش و سه هفته تمرین هوازی، اختلاف معناداری مشاهده شد.
نتایج مطالعه حاضر حاکی از آن است که تمرین منظم هوازی، به واسطه افزایش سطوح شاخص های حفاظتی و ضد اکسایشی، می تواند به عنوان راهبردی پیشگیرانه در برابر مسمومیت بافتی (کبد و قلب) ناشی از القای دوکسوروبیسین تجویز شود.