افلاطون گرایی و ارسطو گرایی در قرون وسطی

درباره در قرون وسطی ما شاهد سنتزی از مباحث فلسفی دوران کلاسیک با آموزه های مسیحی هستیم که نتیجه آن شکل گیری دو نحله بزرگ فکری در این دوران است. افلاطون گرایی در نظر آگوستین با ایجاد تلفیقی منسجم از آموزه هایی همچون نظریه مثل و عرفان افلاطونی با نظریات مسیحی سلطه ای قریب به هزار سال را بر کلیسای مسیحی پدید می آورد؛ اما به سبب گسترش دامنه ارتباطات و برخوردهای حوزه تمدنی اسلام با حوزه تمدنی مسیحیت شاهد ورود آثار ارسطو به اروپای آن روزگار می باشیم. نتیجه این امر یک تغییر درون گفتمانی از افلاطون گرایی به ارسطوگرایی است که در آثار توماس آکوییناس تجلی می یابد. او سعی می کند تا ایمان گرایی مسیحی را با عقل گرایی ارسطویی به شکلی سازگار طرح نماید. این آموزه عقل گرایی در جای جای فلسفه سیاسی وی حضور دارد. به صورتی که حتی تبیین قوانین چهارگانه آکوییناس نیز در همین راستا است.