نقش ورزش در گسترش مناسبات بین المللی جمهوری اسلامی ایران (1392-1376)

در این پژوهش، به بررسی نقش ورزش در گسترش مناسبات بین المللی جمهوری اسلامی ایران طی سال‏های 1376-1392 پرداخته شده است. روش تحقیق مورد استفاده، تحلیلی- توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز، با استفاده از مطالعات کتاب‏خانه‏ای و ابزار پرسش‏نامه محقق ساخته و مصاحبه‏ گردآوری شده است. در بخش پرسش‏نامه، جامعه آماری شامل مدیران ورزشی، صاحبان کرسی های بین المللی ورزشی، ورزشکاران ملی و قهرمانان و کارشناسان ورزشی و بین المللی و در بخش مصاحبه شامل مدیران ورزشی و صاحبان کرسی های بین المللی ورزشی بوده و روش نمونه‏گیری به صورت هدفمند و غیر احتمالی اعمال گردیده است. روایی صوری و محتوایی پرسش‏نامه‏ محقق ساخته، مورد تایید قرار گرفته و هم‏چنین برای بررسی پایایی پرسش‏نامه، بر اساس داده های گردآوری شده از معیار آلفای کرونباخ استفاده شده است، مقدار ضریب آلفای کرونباخ برابر با 89/0 به دست آمده که نشان از پایایی مناسب پرسش‏نامه است. داده های گردآوری شده از طریق پرسش‏نامه نیز توسط نرم‏افزار SPSS مورد پردازش قرار گرفت. هم‏چنین از آزمون تی دو نمونه‏ای استفاده شده است. مطالعات اولیه پیرامون مباحث نظری موضوع در حوزه ورزش، سیاست و روابط بین الملل در سطح کلان و نیز سیاست خارجی کشور طی این سال‏ها صورت گرفته و سپس به بررسی نقش ورزش در عرصه روابط و مناسبات بین المللی ایران(تفکیک شده در دوره 1376-1384 و 1384-1392) پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان‏دهنده تاکید و توجه بیشتر به نقش ورزش در توسعه روابط دوستانه و گسترش همکاری ها با سایر کشورها و سازمان‏های بین المللی در دوره اول مورد بحث(سال‏های1376-1384) به دلیل نقش عوامل فرهنگی، قدرت نرم و تعامل در سیاست خارجی و توجه به ورزش به ‏عنوان ابزاری در جهت ارتقای پرستیژ بین المللی کشور با کسب موفقیت‏ها و افتخارات در صحنه های ورزشی بین المللی و نمایش قدرت در دوره دوم مورد بحث(سال‏های 1384-1392) است.