بررسی مقدماتی تاثیر راه رفتن بر روی شیب در تحمل عضلات و ناتوانی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن: کارآزمایی بالینی

در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن، راه رفتن به عنوان یک تمرین درمانی ساده، سالم، کم هزینه و در دسترس، به بررسی بیشتری نیاز دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر راه رفتن بر روی تردمیل با شیب 10 درصد، بر تحمل عضلات، درد، ناتوانی و ترس از حرکت در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.
شرکت کنندگان به دو گروه شاهد (درمان استاندارد فیزیوتراپی و تردمیل با شیب پایه، 6 نفر) و مداخله (درمان استاندارد فیزیوتراپی و تردمیل با شیب 10 درصد، 5 نفر) تقسیم شدند. بیماران سه بار در هفته به مدت چهار هفته تحت درمان قرار گرفتند. تحمل عضلات خلف تنه، ترس از فعالیت، درد و ناتوانی به ترتیب با آزمون Sorensen تغییر یافته و پرسش نامه های ترس از حرکت، درد و Oswestry قبل از مطالعه، بلافاصله پس از مطالعه و دو ماه پس از درمان اندازه گیری شد.
تفاوت بین گروهی در متغیر تحمل عضلات خلف تنه پس از درمان (01/0 = P) و در زمان پیگیری (04/0 = P) وجود داشت. در گروه مداخله، تغییرات در متغیرهای تحمل عضلات خلف تنه (53/0 = P)، درد (26/0 = P)، ناتوانی (50/0 = P) و ترس از حرکت (90/0 = P) معنی دار نبود. در گروه شاهد نیز تغییرات معنی داری در متغیرهای تحمل عضلات خلف تنه (19/0 = P)، درد (57/0 = P)، ناتوانی (22/0 = P) و ترس از حرکت (23/0 = P) مشاهده نشد. بین دو گروه در متغیرهای درد (14/0 = P)، ناتوانی (71/0 = P) و ترس از حرکت (27/0 = P) تفاوت معنی داری وجود نداشت.
تفاوت معنی داری در افزایش تحمل عضلات تنه بین گروه های شیب 10 درصد و پایه وجود دارد. به نظر می رسد که راه رفتن بر روی تردمیل در گروه شیب پایه موثرتر است.