رابطه بین تعمیم پذیری درمان مشکلات نامیدن با سطوح آسیب دیده در نامیدن

علامت اصلی زبان پریشی، اختلال در نامیدن است. اگرچه در مطالعات مختلف مشخص شده است که مداخلات درمانی در بهبود مشکلات نامیدن موثر می باشد، اما بیشتر این مداخلات منجر به تعمیم در درمان نمی شود. عوامل دخیل در عدم تعمیم درمان مشخص نیست. ممکن است سطوح آسیب دیده در فرایند بازیابی واژه بر این امر تاثیر بگذارد. به منظور مشخص نمودن این ارتباط، مطالعه حاضر انجام گرفت. در این مطالعه از درمان هایی که سطوح آسیب دیده بازیابی واژه را هدف قرار می دهند، استفاده گردید.
روش انجام مطالعه حاضر به صورت طرح مورد- منفرد متقاطع بود. چهار فرد زبان پریش که شکایت اصلی آن ها، مشکل در نامیدن بود، انتخاب شدند. هر بیمار درمان های تحلیل مشخصات معنایی و تحلیل مولفه های واجی را دریافت نمود. برای هر بیمار یک سری کلمات غیر آموزشی در نظر گرفته شد که تعمیم با صحت درستی نامیدن در این کلمات مورد بررسی قرار گرفت.
اگرچه هر دو رویکرد درمانی منجر به بهبود توانایی نامیدن کلمات غیر آموزشی شد، اما تعمیم در شرکت کنندگان دارای آسیب واجی به دنبال درمان واج شناختی و در شرکت کنندگان دارای آسیب معنایی به دنبال درمان معنایی به طور قابل ملاحظه ای بیشتر بود.
توانایی پیش بینی الگوی تعمیم به دنبال یک رویکرد درمانی خاص، دارای اهمیت بالینی است. پیشنهاد می شود که بر اساس یک مدل روان زبان شناختی، ابتدا سطح آسیب بازیابی واژه تعیین شود و متناسب با آسیب، درمانی که سطح شکست را هدف قرار می دهد، استفاده گردد.