هدفمند کردن یارانه ها در ایران؛ جلوه ای ناقص از مدیریت جرایم شهری

هدفمندسازی یارانه ها در ایران یکی از مهم ترین بخش ها و نمایان ترین بخش طرح تحول اقتصادی است که به تغییر فرآیند دادن یارانه ها منجر شد. در این فرایند با حذف تدریجی یارانه ها از مواد سوختی، مواد خوراکی، آب، برق و سایر اقلام، نوع دادن یارانه تغییر نمود که بخشی از این یارانه های حذف شده به صورت نقدی به مردم پرداخت می شود و سایر درآمد حاصله از آن صرف کارهای عمرانی و فرهنگی می شود. این کار علیرغم تصویب قانون هدفمندکردن یارانه ها در زمستان 1387، در اواخر دهه ی 1380 به اجرا گذاشته شد و بخش عمده ی آن در دهه ی 1390 انجام گردید. منظور از یارانه ی هدفمند یعنی پرداخت یارانه برای تحقق هدف مشخص، در زمان و مکان مشخص با اعتبار مشخص با بهترین راه حل. اولین هدف از پرداخت یارانه، حمایت از گروه های آسیب پذیر جامعه بوده است. از این رو، توزیع عادلانه ی یارانه ها ایجاب می کند که پرداخت ها موجب از بین رفتن ریشه های آسیب های اجتماعی و در نهایت کاهش جرایم شهری گردد. این مقاله می کوشد ضمن توصیف پیشینه هدفمند کردن یارانه ها و مبانی تادیه و انواع آن، میزان کارآمدی این قانون را بر کاهش بزهکاری شهری در ایران به عنوان جلوه ای از مدیریت شهری مطرح نماید.