نقدی بر سست نقد نوشته شده بر «الدراسه»

گفتار پیش رو نقدی است بر نوشته ای انتقادی که مدتی پیش درباره کتاب دراسه و نقد فی مسائل بلاغیه هامه نوشته شد؛ تامل در این نوشته گویای آن است که خلف ناصالح، مولود «یوم و لیله» نیست و جنبه اتفاقی ندارد؛ بلکه بر مبنای «و نادی فی قومه و قال خذوا حذرکم و اعدوا العده، لقد جاءکم شاذ و قال شیئا عجبا» چشم گشوده است.
نقد یادشده برای دستیابی به اهداف خود تلاش خسته کننده ای را به کار می گیرد؛ کتاب را بارها از جنبه های مختلف تصفح لمسی می نماید و با چشم ظاهربین به آن می نگرد تا شاید ره آوردی را هرچند ناچیز در رحل اندازد؛ غافل از اینکه عیب خود می نماید و بر حسن طرف می افزاید. چراکه در همان حال که از طول یک «جمله» می نالد و بر جدایی «دو ضمه» اشک می ریزد، در همان «جمله» خود «فاعل» را به جای «نائب فاعل» می نشاند! زیرا درک چنین مواردی از «بصر» برنمی آید.
همین نقد سست، با عناوین معرکه آرایی همچون: شکلی، محتوایی، اصطلاحات تخصصی، نظرات تحلیلی، روش ارائه مطالب، و شیوه ارجاعات دست وپا می زند و به هر حشیشی متوسل می شود که از اول تا انتها، غلط، عوامانه و کودکانه است و در متن این مقاله به صورت مستدل و منطقی، پاسخ آن آمده است: «فوقع الحق و بطل ما کانوا یعملون».