مقایسه اثرات ضد تهوع دروپریدول با دگزامتازون و متوکلوپرامید در بیماران تحت هیستروسکوپی: یک مطالعه بالینی تصادفی شده دو سو بی خبر

تهوع و استفراغ در بیماران با عمل های ژنیکولوژی مینور شایع است. این مطالعه برای ارزیابی اثرات پروفیلاکتیک ضد تهوع و استفراغ دروپریدول، دگزامتازون و متوکلوپرامید بر تهوع و استفراغ پس از جراحی هیستروسکوپی انجام شده است.
120 بیمار با ASA class I، II کاندید هیستروسکوپی تشخیصی به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه I دروپریدول 25/1 میلی گرم داخل وریدی، گروه II، 8 میلی گرم دگزامتازون داخل وریدی، گروه III 10 میلی گرم متوکلوپرامید داخل وریدی و گروه IV نرمال سالین بلافاصله پس از القاء بیهوشی دریافت نمودند. تهوع و استفراغ و درمان های لازم در PACU و 24 ساعت پس از عمل ثبت گردید. نمرات Steward در 15 و 30 دقیقه پس از عمل در ریکاوری ثبت شد.
پارامترهای دموگرافیک در گروه ها یکسان بود. فرکانس تهوع و استفراغ در گروه دروپریدول به صورت مشخصی از سایر گروه ها کمتر (P=0.000) اما انسیدانس تهوع در گروه ها یکسان بود. تعداد بیماران نیازمند درمان در ریکاوری در گروه دروپریدول کمتر از سایر گروه ها بود (P=0.03). میانگین دفعات تهوع و استفراغ برای هر 4 گروه به ترتیب 2/1، 46/1، 66/1 و 71/1 بود. نمره Steward در دقیقه 30 در 4 گروه یکسان ولی در دقیقه 15 گروه I کمتر از III و IV ولی بدون تفاوت با گروه II بود.
به طور کلی مصرف پیشگیرانه هر سه دارو سبب کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل گردید که در این میان دروپریدول از سایرین موثرتر بود.