اثر آبیاری و نیتروژن بر پارامترهای زراعی، عملکرد، کیفیت دانه و کارایی زراعی نیتروژن در آفتابگردان

اثر آبیاری و نیتروژن بر عملکرد، اجزای عملکرد، کیفیت دانه و کارآیی زراعی نیتروژن آفتابگردان، در سال زراعی 91-1390 در دانشگاه بوعلی سینا مطالعه شد. آبیاری (آبیاری تا گلدهی، آبیاری تا دانه بندی و آبیاری در کل دوره رشد) در کرت های اصلی و نیتروژن (صفر، 60، 120 و 180 کیلوگرم در هکتار) در کرت های فرعی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار قرار گرفتند. اثر آبیاری و نیتروژن بر کلیه صفات معنی دار شد. بیش ترین ارتفاع بوته، وزن هزار دانه (26/46 گرم)، درصد روغن (49/42 درصد)، کارآیی زراعی نیتروژن (50/4 کیلوگرم بر کیلوگرم) از آبیاری در کل دوره رشد به دست آمد. کمترین میزان این ویژگی ها نیز از آبیاری تا گلدهی حاصل شد. مقایسه میانگین سطوح نیتروژن نشان داد که بیش ترین ارتفاع بوته، وزن هزار دانه (93/46 گرم) و درصد پروتئین (70/22 درصد) از نیتروژن 180 کیلوگرم در هکتار و بیش ترین کارآیی زراعی نیتروژن (08/7 کیلوگرم بر کیلوگرم) از نیتروژن 120 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. اثر متقابل تیمارها بر قطر طبق، تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه، عملکرد روغن و عملکرد پروتئین معنی دار شد. بیش ترین این صفات از تیمار آبیاری در کل دوره رشد و 180 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به دست آمد، که اختلاف معنی دار با آبیاری در کل دوره رشد و نیتروژن 120 کیلوگرم در هکتار نداشت. کمترین عملکرد دانه با 37/83 درصد کاهش از تیمار آبیاری تا گلدهی و عدم مصرف نیتروژن حاصل شد. بنابراین، به نظر می رسد تیمار آبیاری در کل دوره رشد و مصرف 120 کیلوگرم نیتروژن در هکتار برای دست یابی به بیش ترین عملکرد دانه، روغن و کارآیی زراعی نیتروژن در زراعت آفتابگردان مناسب است.