بررسی تناسب آب زیرزمینی برای آبیاری و تغییرات آن در اراضی کشاورزی دشت گرمسار

در سال های اخیر، تغییر اقلیم و کاهش آب های سطحی، موجبات بهره برداری هر چه بیشتر از آب های زیرزمینی را فراهم آورده و آن ها را به اصلی ترین منابع تامین کننده نیاز آبیاری تبدیل نموده است. رشد جمعیت و تقاضای بیشتر برای محصولات کشاورزی، اهمیت کیفیت و کمیت منابع آبی را دو چندان نموده است. به منظور بررسی روند کیفی منابع آب زیرزمینی دشت گرمسار، در این تحقیق، پهنه بندی دو شاخص هدایت الکتریکی و نسبت جذب سدیم آب زیرزمینی، با تکیه بر روش های زمین آمار، نرم افزارهای آماری و سیستم اطلاعات جغرافیایی انجام شد. طبقه بندی کیفیت آب با استفاده از طبقه بندی ویلکاکس در یک دوره زمانی ده ساله با فواصل زمانی دو سال صورت گرفت. با مقایسه خطای حاصل از میان یابی شاخص ها، روش کریجینگ با مدل برازش گوسی، بهترین مدل برای میان یابی هر دو شاخص تعیین شد. بر طبق نتایج، آب های زیرزمینی مورد استفاده برای آبیاری در هیچ نقطه از دشت گرمسار، مناسب آبیاری نبوده و در کلاس نامناسب و غیرقابل استفاده قرار می گیرند. سطح تحت تاثیر کلاس های نامناسب آب آبیاری و آب های غیرقابل استفاده در دوره زمانی 1385 الی 1388 افزایش یافته است.