تاثیر ریپاگلینید بر تخمدان پلی کیستیک القاشده با تستوسترون انانتات در موش سوری نژاد NMRI

سندرم تخمدان پلی کیستیک شایع ترین علت ناباروری ناشی از عدم تخمک گذاری در زنان بوده که یکی از راه های درمان این سندرم استفاده از داروهای حساس کننده به انسولین است. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی تاثیر داروی ریپاگلینید بر هیستومورفولوژی تخمدان پلی کیستیک است.
در این مطالعه القای تخمدان پلی کیستیک با تزریق تستوسترون انانتات به موش های نابالغ 5 تا 7 هفته ای در مدت 4 هفته انجام شد. سپس موش ها در دو گروه تقسیم شدند. گروه یک: کنترل بدون دریافت هیچ دارویی، گروه دو: داروی ریپاگلینید با دوز 30 میکروگرم به ازای هر سر موش دریافت نمودند. وزن بدن، نسبت وزن تخمدان به وزن حیوان، قطر تخمدان، تغییرات هیستولوژی تخمدان ها و ویژگی های بافت تخمدان با شمارش فولیکول ها موردبررسی قرار گرفت. برای این مطالعه از تست آماری تی تست استفاده شد (P£0.05.(T-test.
نتایج نشان می دهد که ریپاگلینید کاهش معنی داری بر وزن حیوان و قطر تخمدان داشت (P£0.05). ریپاگلینید همچنین باعث کاهش تغییرات تونیکا آلبوژینه، هیپرتکوز، تعداد اووسیت دژنره،، از هم گسیختگی و پیکنوزه شدن سلول های گرانولوزا و افزایش عروق خونی گردید. میانگین فولیکول های پریموردیال، پرایمری، پره آنترال، کیستیک و آترتیک در گروه ریپاگلینید نسبت به کنترل کاهش معنادار نشان داد (P£0.05).
ریپاگلینید می تواند آسیب های ناشی از تخمدان پلی کیستیک را جبران کند. توصیه می شود مطالعات بیشتری در این خصوص انجام شود