مدلسازی سه بعدی تقاطع تونل های مترو خط 6 و 7 تهران به منظور تعیین مناسب ترین توالی حفر تونل های متقاطع غیرهمسطح

پارامترهای متعددی مانند توالی حفر، روش حفر، ضخامت پوشش بتنی، فاصله بین دو تونل، طول دهانه پوشش داده نشده، خواص خاک و... بر میزان اندرکنش تونل های متقاطع غیرهمسطح تاثیرگذار هستند. از آنجا که توالی حفر تاثیر زیادی بر نشست سطح زمین و سایر جنبه های منفی تونلسازی دارد، لذا یکی از مهمترین پارامترهایی است که باید قبل از حفاری این تونل ها علی الخصوص در نواحی تقاطع تعیین شود. هدف اصلی این پژوهش تعیین بهترین توالی حفر برای تونل های متقاطع غیرهمسطح در نواحی شهری است. بدین منظور تقاطع تونل های خطوط 6 و 7 متروی تهران مد نظر قرار گرفته است و بهترین گزینه برای حفاری این تونل ها در محل تقاطع آنها به کمک مدلسازی عددی سه بعدی با نرم افزار MIDAS GTS NX تعیین شده است. هر دو تونل دارای قطرهای مشابهی بوده و به کمک دستگاه حفر مکانیزه TBM-EPB حفاری می شوند. این نرم افزار دارای قابلیت های خوبی برای مدلسازی تونل هایی که با سیستم مکانیزه حفر می شوند، است. برای دستیابی به هدف گفته شده، سه سناریو و پنج آلترناتیو در نظر گرفته شد و در هر سناریو اثر توالی حفر بر روی نتایج مدل از قبیل نشست سطح زمین، جابجایی کلی، نیروهای برشی و محوری القا شده در پوشش نهایی تونل ها مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد بهترین سناریو حالتی است که تونل کم عمق/ بالایی حداقل به میزان 10 برابر قطر زودتر از تونل عمیق/پایینی حفر شود.