ارزیابی فلزات سنگین در گوشت مرغ توزیع شده در شهر سنندج و محاسبه ریسک مصرف غذایی

با افزایش جمعیت در سالیان اخیر، تقاضا برای مصرف محصولات گوشتی از جمله مرغ روند افزایشی داشته است. یکی از این محصولات، فراورده های گوشت مرغ است که در مرحله فرایند و تولید، می توانند به فلزات آلوده شوند، هدف این مطالعه پایش فلزات کادمیوم، سرب و روی در بافت های جگر و عضلات ران و سینه مرغ های مصرفی در سطح شهر سنندج در سال 1395 بوده است.
مطالعه حاضر از نوع مقطعی (توصیفی-تحلیلی) بوده است، به طوری که 20 نمونه از هر یک از بافت های جگر، ران و سینه مرغ های سطح شهر سنندج جمع آوری شد. نمونه های جمع آوری شده با روش هضم اسیدی آماده و توسط دستگاه جذب اتمی قرائت گردید. برای یافتن اختلاف معنی داری بین فلزات در بافت های مختلف از آزمون واریانس یک طرفه استفاده گردید.
نتایج نشان داد که به ترتیب بافت های جگر و سینه مرغ های مصرفی بالاترین و کم ترین میزان تجمع فلزات روی، سرب و کادمیوم را داشته اند. در بین فلزات مورد مطالعه، فلز روی و سرب به ترتیب بیش ترین و کم ترین میزان تجمع را داشته اند. میزان جذب روزانه و هفتگی از فلزات سنگین در بافت های خوراکی نشان داد که میزان تخمین زده شده جذب فلزات پایین تر از حداکثر میزان قابل قبول ارائه شده توسط کمیته مشترک سازمان بهداشت جهانی و فائو می باشد.
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میانگین غلظت فلزات روی، سرب و کادمیوم در بافت های مرغ های مصرفی در سطح شهر سنندج پایین تر از میزانی می باشد که در بلند مدت خطرات بهداشتی را متوجه مصرف کنندگان آن کند.