بررسی نتایج آزمون همراهی کتف در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه و پارگی نسبی عضلات چرخاننده کتف: یک مطالعه پایلوت

مطالعات بسیاری با کمک تجهیزات آزمایشگاهی، کینماتیک تغییر یافته کتف در دو گروه از بیماری های ارتوپدی شانه شامل سندرم گیرافتادگی شانه و پارگی نسبی روتاتور کاف را نشان می دهند. یکی از معتبرترین آزمونهای بالینی تشخیص اختلال راستای کتف، آزمون همراهی کتف می باشد که به صورت غیر فعال به تصحیح چرخش رو به بالا و تیلت خلفی کتف می پردازد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج حاصل از انجام آزمون همراهی کتف در تشخیص اختلال راستای کتف و تاثیر آن بر درد شانه و دامنه حرکتی ابداکسیون طی آزمون در دو گروه از بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه و پارگی نسبی روتاتور کاف می باشد.
هفت بیمار مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه و هفت بیمار مبتلا به پارگی نسبی روتاتور کاف براساس معیارهای ورود و خروج، وارد مطالعه شدند. میزان درد شانه حین حرکت براساس معیار دیداری درد، دامنه حرکتی ابداکسیون، فلکسیون و اسکپشن (گونیامتر دیجیتال) و همچنین میزان ناتوانی شانه (پرسشنامه ناتوانی اندام فوقانی) در هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. درد شانه حین آزمون همراهی کتف و نتیجه آزمون همراهی کتف طی ابداکسیون شانه در هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. آزمونهای t مستقل و t جفتی به ترتیب جهت بررسی تغییرات بین گروهی و درون گروهی مورد استفاده قرار گرفت.
بنابر نتایج بدست آمده، مدت بیماری (0/02=p)، درد شبانه شانه (0/001>p)، قسمت مربوط به کار پرسشنامه ناتوانی اندام فوقانی (0/001=p)، دامنه حرکتی فلکسیون مرتبه اول (0/02=p)، دامنه حرکتی اسکپشن مرتبه اول (0/009=p) و درد شانه حین آزمون همراهی کتف (0/048=p) در بین دو گروه مذکور با استفاده از آزمون تی مستقل معنی دار شده است. تنها مقایسه بین درد شانه حین حرکت و درد شانه حین آزمون همراهی کتف در گروه سندرم گیرافتادگی شانه با استفاده از آزمون تی جفتی معنی دار شد (0/001=p).
مطالعه حاضر نشان می دهد که آزمون همراهی کتف به عنوان یک آزمون تشخیص اختلال راستای کتف اگر چه در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی معتبر است ولی به نظر می رسد که این آزمون در گروه بیماران مبتلا به پارگی نسبی روتاتور کاف به اندازه کافی دقیق نیست.