تاثیر ناگویی خلقی بر مشکلات بین فردی در مددجویان زندان مرکزی شهر کرمان

گروهی از مددجویان در مقایسه با دیگران، مشکلات بین فردی بیشتری در محیط زندان از خود بروز می دهند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر سازه ی ناگویی خلقی بر روی مشکلات بین فردی در مددجویان انجام شده است.
در پژوهش حاضر با استفاده از روش پیمایش 384 مددجوی زندان مرکزی شهر کرمان مورد بررسی قرار گرفتند. مشارکت کنندگان با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند، این افراد حداقل یک بار سابقه ی درگیری با سایر مددجویان (در داخل و یا خارج از بند) و یا مددکاران اجتماعی را داشتند. ابزار مورد بررسی در این تحقیق پرسشنامه ی استاندارد تورنتو و مشکلات بین فردی است. این ابزار احتمال پیش بینی مشکلات بین فردی توسط مبتلایان به اختلال ناگویی خلقی را در زندان فراهم می کند.
بر اساس یافته های حاصل از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام، مشخص شد رابطه ی معناداری میان مشکلات ناشی از ناگویی خلقی و مشکلات بین فردی در این گروه از مددجویان وجود دارد. در واقع، مشکل ناگویی خلقی در هر سه مولفه شامل (دشواری در بیان احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر معطوف به بیرون) قادر به پیش بینی مشکلات بین فردی در مددجویانی است که مرتکب رفتارهای ناهنجار علیه سایر مددجویان یا مددکاران در زندان می شوند.
با توجه به نتایج به دست آمده مشکلات بین فردی مددجویان تابعی از مشکل ناگویی خلقی است و برای کاهش آن دوره های آموزش روان درمانگری بین فردی برای مددکاران زندان پیشنهاد می شود.