اثر سه ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس موش دیابتی شده توسط نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین

تمرین ورزشی منظم به عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده و در عین حال مکانیسم های مولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 3 ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 است.
در این مطالعه تجربی 16 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (30±220 گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (8=n) و کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی 3 ماهه به تعداد 3 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد.
در مقایسه با موش های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی داری در سطح گلوکز ناشتا به واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (0/001=P). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به میزان معنی داری افزایش یافت (0/014=P)، اما بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس به واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (0/876=P).
در مجموع می توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیم رخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، اما این بهبود را نمی توان به تغییر در بیانTCF7L2 در بافت پانکراس نسبت داد.