اثربخشی روش درمانی پاسخ محور بر میزان سوال پرسیدن کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم: پژوهش مورد منفرد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش درمانی پاسخ محور بر میزان سوال پرسیدن کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم انجام گرفت.
جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم بود که به موسسه مشاوره و درمان اوتیسم امید باور در شهر تهران مراجعه می کردند. از بین این کودکان، سه کودک زیر 6 سال با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. روش پژوهش از نوع مورد منفرد با طرح A-B بود. بدین منظور، پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز شد و آزمودنی ها، 12 جلسه آموزش سوال پرسیدن با استفاده از روش درمانی پاسخ محور را دریافت کردند. متغیر وابسته (بهبود سوال پرسیدن) از طریق دو مشاهده گر به دقت اندازه گیری شد.
نتایج تحلیل دیداری نمودار داده ها نشان می دهد که مداخله در هر سه آزمودنی اثربخش بوده است. درصد داده های غیرهمپوشی (PND) در دو موقعیت خط پایه و مداخله برای سه شرکت کننده به ترتیب 83%، 100% و 67% بود.
با توجه به اهمیت آغازگری سوال پرسیدن در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی، پیشنهاد می شود که این روش در مراکز درمانی کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم به کار گرفته شود.