بررسی بلندمدت نفوذپذیری یون کلرید در آزمونه های اوی متاکائولن در شرایط رویارویی پاشش در جزیره قشم

امروزه سازه های بتنی نقش بسیار مهمی در زیرساخت های هر جامعه ای دارند. بنابر این شرایط و عملکرد این سازه ها از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. در سال های اخیر تعداد زیادی از سازه های بتنی در مناطق جنوبی کشور در اثر پدیده خوردگی دچار آسیب دیدگی و یا خرابی زودرس شده اند. تخریب بتن در محیط های حاوی یون کلرید از جمله رایج ترین این خرابی ها در سازه های بتنی بوده و یکی از مهم ترین مشکلاتی است که مهندسان عمران در تعمیر و نگهداری سازه های بتنی منطقه خلیج فارس با آن مواجه می باشند. در راستای بررسی پدیده خوردگی ناشی از انتشار یون کلرید در بتن، نمونه هایی بتنی با 5، 10 و 15 درصد پوزولان متاکائولن با نسبت آب به مواد سیمانی 4/0 و بدون پوزولان با نسبت های آب به سیمان مختلف (35/0، 4/0 و 5/0) در شرایط رویارویی پاشش به مدت 50 ماه واقع در منطقه خلیج فارس (جزیره قشم) قرار داده شده است. نتایج حاکی از آن هستند که با افزایش نسبت آب به سیمان در آزمونه های بتنی واقع در محیط پاششی، ضریب انتشارپذیری افزایش می یابد. میزان غلظت کلرید سطحی نیز در کوتاه مدت، با افزایش نسبت آب به سیمان افزایش می یابد. در حالی که مقدار غلظت کلرید سطحی در بلند مدت به تدریج ثابت می شود. همچنین با افزایش زمان رویارویی آزمونه های بتنی در محیط کلریدی، میزان ضریب انتشارپذیری یون کلرید و غلظت کلرید سطحی در بتن کاهش می یابد. استفاده از متاکائولن نیز موجب کاهش ضریب انتشارپذیری یون کلرید در بتن و افزایش غلظت کلرید سطحی در مقایسه با آزمونه شاهد می شود.