فضای گفتمانی فعالیت بدنی زنان

این مقاله فضای گفتمانی فعالیت بدنی زنان را به منظور پاسخ به سوالی اساسی بررسی می کند؛ چرا اغلب زنان با تداوم فعالیت بدنی مشکل دارند و موفق نمی شوند به طور دائمی از یک برنامه تمرینی سبک، منظم و طولانی مدت استفاده کنند؟ تحلیل حاضر با استفاده از توصیف مفاهیم به کار رفته در نظریه گفتمان لاکلو و موف (1992) انجام شده است. در فضای فعالیت بدنی زنان، دو گفتمان ترس از چاقی و گفتمان سلامت جویی به منزله گفتمان بزرگ و کوچک شناسایی شده است. دستاورد این مقاله تبیین این فرضیه است که آنچه اهداف بلند مدت و حضور منظم در فعالیت بدنی را رقم می زند مرتبط با اهدافی است که گفتمان سلامت جویی و مسئولیت فردی نسبت به رفتارهای سلامت ایجاد می کند و برنامه های مشارکتی نامنظم نیز مرتبط با اولویت ها و اهدافی است که گفتمان ترس از چاقی تعریف می کند. همچنین، شناسایی و دسته بندی مقولات مرتبط با هر یک از اهداف فیزیکی، روانی و اجتماعی در این دو گفتمان نشان می دهد به دلیل غلبه و برتری گفتمان چاقی این اهداف، معنا و هویت خود را از گفتمان چاقی دریافت می کنند. برنامه ریزی های آینده فعالیت بدنی برای زنان باید با در نظر گرفتن گفتمان های غالب در این فضا تدوین شود.