بررسی تنوع ژنتیکی ژنوتیپ های مختلف گندم بهاره پاییزه شمال ایران با استفاده از نشانگر ISSR

شناخت تنوع ژنتیکی و طبقه بندی ذخایر توارثی یکی از فعالیت های مهم درزمینه ی به نژادی و حفظ ذخایر ژنتیکی در گیاهان است. به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی در 48 ژنوتیپ گندم، تکثیر مکان های ژنی با استفاده از 10 آغازگر ISSR در آزمایشگاه ژنتیک و اصلاح نباتات دانشکده ی کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه گنبدکاووس در سال 1393 انجام شد. از تعداد 62 نوار تولید شده در کل ژنوتیپ ها، 41 نوار چند شکل بودند. تعداد نوارهای چند شکل از 2 تا 8 به ازای هر آغازگر متفاوت بود. بیشترین نوارهای چند شکل مربوط به آغازگر PRI-10 بود. مقادیر محتوای چندشکلی (PIC) بین 375/0 تا 498/0 و شاخص نشانگری (MI) هم بین 75/18 تا 84/39 در هر آغازگر متغیر بود. بیشترین درصد چندشکلی به آغازگرهای PRI-4 و PRI-10 با 80 درصد و کمترین درصد چندشکلی به آغازگرهای (PRI-2+PRI-4)، (PRI-3+PRI-4) و PRI-5 با 50 درصد تعلق داشت. آغازگر (PRI-3+PRI-4) بیشترین میزان شاخص شانون را با مقدار 666/0 و آغازگر PRI-5 با 502/0 کمترین را نشان دادند. بیشترین میزان تنوع ژنتیکی نی در آغازگر (PRI-3+PRI-4) با مقدار 474/0 و کمترین در آغازگر PRI-5 با مقدار 336/0 مشاهده شد. بیشترین تعداد آلل موثر برای آغازگر (PRI-3+PRI-4) با مقدار 908/1 و کمترین تعداد آلل موثر برای آغازگر PRI-5 با مقدار 584/1 به دست آمد. تجزیه ی خوشه ایبه روش UPGAM و با استفاده از ضریب تشابه جاکارد، 48 ژنوتیپ را در چهار گروه مجزا گروه بندی کرد. کمترین شباهت ژنتیکی بین ژنوتیپ های گروه یک و پنج مشاهده شد و این موضوع نشان دهنده اختلاف ژنتیکی زیاد بین دو گروه می باشد. لذا می توان از آن ها در صورت داشتن صفات مطلوب به عنوان والد در برنامه های اصلاحی و دورگ گیری برای به دست آوردن حداکثر هتروزیس استفاده نمود.