استانداردسازی چگونه می تواند از تولید و انتشار نوآوری های با صرفه حمایت کند؟

نوآوری باصرفه به عنوان نوع جدیدی از نوآوری پدیدار شده، که خاستگاه آن کشورهای درحال توسعه است و براساس نیازهای فقیرترین بخش جامعه هدف گذاری می شود، که به اصطلاح قاعده ی هرم گفته می شود. به طور خلاصه، به صورت ابزار و اهداف برای انجام کار بیشتر با استفاده از منابع کمتر برای افراد بیشتری تعریف می شود. اگرچه، این مفهوم هنوز سهم کمی از ادبیات نوآوری را به خود اختصاص داده، ولی از رشدی سریع برخوردار است و حداقل به سه دلیل زیر، درخور توجهی ویژه است:ا.مطابق اصول صرفه جویی ، راه کارهایی ارایه می شود که با کمترین مصرف منابع طبیعی، کم ترین سرمایه و نیروی کار ماهر و با بهره رداری از منابع محلی فراوان، ارزان قیمت و یا اغلب دست دوم، همراه است و به کاهش فشار وارده بر منابع زمینی کمک می کند و نشان دهنده ی روشی از زندگی سازگارتر با محدودیت های جهانی منابع طبیعی است. ب.اینکه نماینده ی اکثریت قریب به اتفاق جمعیت بشری هستند و بیشترین پتانسیل رشد را دارند و نشان دهنده ی بازارهای ضعیف است. همچنین، این بازارها به هرگونه بهبودی در درآمد سرانه ی قشر ضعیف بسیار حساس هستند و می توانند فرصت های بزرگی برای ارایه ی نوآوری های متناسب و راه کارهای ارزان قیمت برای نیازهای اساسی قشر ضعیف (و غنی) فراهم آورد. ج.همچنین، در بسیاری از موارد به عنوان رقیب راهکارهای پیچیده تر و گران تر می باشد که در کشورهای توسعه یافته ارایه شده است. این رقابت همچنین می تواند در بازارهای خانگی اغلب نوآوران پیشرفته ی فناوری مشاهده شود و می بایست درآمد سرانه را در کشورهای توسعه یافته افزایش دهد که احتمالا در بهترین حالت، رشد بسیار کندی خواهد داشت و مصرف کنندگان به این نوآوری های مقرون به صرفه بسیار علاقه مند خواهند بود. اصطلاح نوآوری معکوس ، نوآوری هایی را توصیف می کند که خاستگاه آن ها کشورهای کمتر توسعه یافته است و به دنبال یافتن بازارهایی برای خود در کشورهای توسعه یافته هستند.