اثر مورفین و نالوکسان بر تشنج در برش مغزی موش سوری شیرخوار وابسته به مورفین

هدف از این مطالعه، بررسی اثر غلظت های مختلف مورفین و نالوکسان بر فعالیت های صرعی ایجاد شده در برش های زنده مغزی تهیه شده از نوزاد موش های سوری وابسته به مورفین و کنترل بود.
40 سر نوزاد موش سوری به طور تصادفی انتخاب شدند. برای ایجاد وابستگی، 2، 4، 8، 16 و 32 میلی گرم بر کیلوگرم مورفین یک بار در روز (1/0 سی سی) به مدت 5 روز متوالی از روز چهاردهم تا هجدهم پس از تولد به صورت زیر جلدی تزریق شد. در روز نوزدهم و بیستم بعد از تولد، برش های مغزی از موش ها تهیه شد و فعالیت های شبه صرعی از طریق پرفوزیون مایع مغزی نخاعی با منیزیم کم ایجاد شد و اثر غلظت های 10، 100 و 1000 میکرومولار مورفین و 10 میکرومولار نالوکسان بر روی فعالیت ها بررسی شد. تغییر در تعداد، زمان شروع و دامنه فعالیت ها به عنوان شاخص تعیین کننده کمیت اثر در نظر گرفته شد.
نتایج نشان داد که مورفین 100 میکرومولار باعث افزایش و مورفین 10 و 1000 میکرومولار و نالوکسان 10 میکرومولار باعث کاهش فعالیت ها در هر دو گروه شد و نالوکسان فعالیت تشنج زایی مورفین را کاهش داد، ولی اثر ضد تشنجی مورفین را نتوانست احیا کند.
مورفین به صورت وابسته به غلظت دارای اثرات 2 فازی در فعالیت شبه صرعی دوره شیرخواری است، به طوری که دوز کم و زیاد آن فعالیت های صرعی را مهار می کند، ولی دوز متوسط آن باعث تقویت فعالیت های صرعی می شود، نالوکسان دارای اثرات ضد تشنجی است.