بررسی تاثیر فعالیت ورزشی بر شاخص های استخوانی، گلیسمیک و تن سنجی در زنان یائسه دیابتی

دیابت ملیتوس از شایع ترین بیماری ها در جوامع بشری است که مقابله با عوارض ناشی از آن هزینه هنگفتی را به سیستم درمانی تحمیل می نماید. مطالعات نشان داده اند که مارکرهای بیوشیمیایی استخوان می توانند جهت ارزیابی میزان پاسخ متابولیسم استخوان به فعالیت بدنی استفاده شوند. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر 10هفته تمرین هوازی فزاینده بر سطوح استئوکلسین، پاراتورمون و شاخص های گلیسمی و تن سنجی در زنان یائسه دیابتی نوع 2 می باشد.
در این مطالعه نیمه تجربی، 40 زن یائسه دیابتی نوع 2 (40 تا 60 سال) به صورت آزمودنی های در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی(20) و کنترل(20) قرار گرفتند. تمرین هوازی فزاینده شامل حرکات ایروبیک و پیاده روی به مدت 10 هفته(3 جلسه در هفته، 45 تا60 دقیقه در روز با شدت 45 تا 60 درصد ضربان قلب ذخیره) بود. نمونه های خونی قبل و بعد تمرین جهت اندازه گیری متغیرهای سرمی گرفته شد. داده ها به وسیله آزمون آماری تی تست در سطح معناداری 05/0>p تحلیل شدند.
تمرین باعث افزایش معنادار استئوکلسین (037/0=p) و کاهش معنادار شاخص مقاومت انسولینی(001/0=p)، انسولین(002/0=p) و قند خون ناشتا(001/0=p) در گروه تجربی شد(05/0>p). تغییرات پاراتورمون، هموگلوبین گلیکوزیله و شاخص های تن سنجی معنادار نبود(05/0

نتیجه گیری

با توجه به اثرات مطلوب تمرین روی استئوکلسین و شاخص های گلسیمی، به نظر می رسد این شیوه ی تمرین را می توان به عنوان روش درمانی غیر تهاجمی برای حفظ تراکم استخوان و کنترل قند خون در بیماران دیابتی توصیه کرد.