بررسی تنوع ژنتیکی Lolium multiflorum با استفاده از نشانگر ملکولی ISSR و صفات کاریوتیپی

تنوع ژنتیکی تعداد 13 ژنوتیپ از گونه Lolium multiflorum بر اساس خصوصیات کاریوتیپی و ملکولی مورد بررسی قرار گرفت. برای هر ژنوتیپ، کاریوتیپ برای پنج سلول متافازی تهیه شد. ژنوتیپ های مورد بررسی دارای کاریوتیپ تقریبا نامتقارنی بودند و در بین آن ها تنوع معنی دار برای صفات کاریوتیپی وجود داشت. نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد ژنوتیپ های دیپلوئید متوسط طول کروموزوم بیش-تری نسبت به ژنوتیپ های تتراپلوئید داشتند. ژنوتیپ های تتراپلوئید عدم تقارن درون کروموزومی بیش تری نسبت به ژنوتیپ های دیپلوئید داشتند. تکامل کاریوتیپی گونه L. multiflorum با توجه به ژنوتیپ های مورد بررسی بیش تر از طریق عدم تقارن درون کروموزومی بود و با افزایش سطح پلوئیدی از دیپلوئید به تتراپلوئید عدم تقارن درون کروموزوم ها بیش تر شد. ژنوتیپ های 390، 374، vi و plc بیش ترین تکامل کاریوتیپی و ژنوتیپ های 1624 و 1765 کم ترین تکامل کاریوتیپی را داشتند. تنوع ژنتیکی ژنوتیپ های مورد مطالعه با استفاده از 12 آغازگر ISSR مورد بررسی قرار گرفت که از این 12 آغازگر 9 عدد دارای باندهای قابل امتیاز دهی بودند. آغازگرهای ISSR در مجموع توانستند 66 باند تولید کنند که از این تعداد، 10 باند یک شکل مشاهده شد و سایر باندها چند شکل بودند. آغازگر های IS9 و IS12 بیش ترین تعداد باند (تعداد 10 باند) و آغازگر IS15 کم ترین تعداد باند (تعداد سه باند) را نشان دادند. بر اساس مارکر ISSR چندشکلی مطلوبی در بین ژنوتیپ ها مشاهده شد و آغازگرهای IS9، IS10، IS13، IS14 و IS16 به عنوان آغازگرهای مناسب برای بررسی های گونه چچم یک ساله، تعیین شدند. بر اساس آغازگر های مورد بررسی، ژنوتیپ های دیپلوئید و تتراپلوئید به صورت کامل تفکیک نشدند و دو ژنوتیپ دیپلوئید 393 و «374 با ژنوتیپ های تتراپلوئید در یک گروه قرار گرفتند. لازم به ذکر است گروه بندی ژنوتیپ ها با منشا جغرافیایی آن ها تطابق نداشت.