معمای وجود بلورهای زیرکن های بازماندی در توده قلای لان؛ نشانه هایی از پوسته گندوانایی در سنگ هایی با ویژگی های ایزوتوپی گوشته ای

توده ی نفوذی قلای لان، توده ای وابسته به ژوراسیک پسین، متشکل از سنگ های حدواسط تا فلسیک است که در بخش شمالی پهنه ی سنندج – سیرجان رخنمون دارد. توده ای متشکل از سنگ های قلیایی، پتاسیم بالا، فروئن و وابسته به گروه گرانیت هایA1-type که ویژگی های دوگانه ای به نمایش می گذارد؛ از یک سو ویژگی های ایزوتوپی Nd و Sr نشان از دخالت خاستگاهی گوشته ای با ویژگی های اولیه دارد، از سوی دیگر وجود هسته های زیرکن بازماندی (با دامنه ای از 230 تا 2700 میلیون سال) و مقادیر بالای سن های مدل نئودیمیم (Ma607» Avg.) نشان می دهد که خاستگاه این سنگ ها، لزوما یک ماگمای جوان گوشته ای وابسته به فرورانش نیست. وجود حجم قابل توجه هسته های بازماندی زیرکن ثابت می کند ذوب بخشی سریع و غیر تعادلی پوسته ای از پیش بارور شده و دارای ویژگی های ایزوتوپی اولیه، عامل تشکیل سنگ های این توده است. وجود منطقه بندی و بافت پورفیروئید در توده ی، منطقه بندی نوسانی بلورهای پلاژیوکلاز و فراوانی زیرکن های بازماند ی همگی از شواهد این عدم تعادل هستند که در نتیجه انجماد سریع ماگمای مادر قلای لان پدید آمده اند.