بررسی مقیاسه ای سازوکارهای تغییرات کاربری زمین شهری، موردکاوی: انگلستان، ایالات متحده آمریکا، هندوستان، ترکیه و ایران

امروزه در عمده شهرهای جهان، تهیه برنامه های کاربری زمین شهری به منظور ایجاد تعادل و تعامل در توسعه بخش های مختلف شهر امری ضروری به حساب می آید. چنین برنامه هایی با تکیه بر دانش برنامه ریزی شهری برای دوره های زمانی مشخص و معینی تعریف می شوند. دوره زمانی تعیین شده برای برنامه های توسعه، بعضا سبب می شود این برنامه ها در طول مدت اجرای خود با چالش هایی مواجه شوند. مواردی که در زمان تهیه برنامه مطرح نبوده و یا با توجه به مقیاس گسترده برنامه از قلم افتاده اند از مهمترین چالش های تحقق پذیری برنامه های کاربری زمین محسوب می شوند. چگونگی مواجهه با این چالش ها بخش مهمی از برنامه ریزی توسعه فضایی را تشکیل می دهد. برخی از این چالش ها الزامات اعمال تغییراتی را در برنامه های مصوب، به ویژه در ارتباط با کاربری زمین مشخص می کنند. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی نظام مدیریت تغییرات کاربری زمین پس از تصویب برنامه های توسعه در کشورهای بیشتر و کمتر توسعه یافته و تحلیل قیاسی با شرایط کشور ایران، تدوین شده است. روش پژوهش آمیخته شامل روش کمی دربرگیرنده شیوه توزیع و تکمیل پرسشنامه میان متخصصین حوزه برنامه ریزی کاربری زمین و نیز روش کیفی شامل شیوه تحلیل محتوای اسناد مدیریتی تغییرات کاربری زمین درکشورهای مورد بررسی بوده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که در هریک از اصول مرتبط با مدیریت تغییرات کاربری زمین شکاف میان سازوکارهای تغییرات کاربری زمین میان ایران و کشورهای مورد مطالعه به ویژه در زمینه رعایت قوانین محیط زیستی، مشارکت همگانی و دستیابی به همرایی میان کنشگران ذی نفع وجود دارد.