نوآوری های ادبی و زبانی در شعر شهریار

شهریار از استادان مسلم و شاعران توانای معاصر ایران است که در زمینه ها و موضوعات مختلف، شعر سروده و یادگارهای ارزنده ای از خود به جا گذاشته است. تنوع و رنگارنگی موضوعات و مضامین، قالب و فرم در دیوان او جایگاهی را بدو اختصاص داده که آن پایگاه بزرگ هنری، نادر است و فقط از آن او. قریب به اتفاق دیوان فارسی شهریار از منظر شکل و فرم، شعر سنتی و بالاخص غزل است ولی شهریار در این شعرهای سنتی نوآوری خاص و خارق العاده ای را به منصه ظهور می گذارد که خواننده را به ناگزیر به اعجاب وا می دارد و به ستایش شهریار غزل می پردازد البته در این غزل و شعرسنتی، شهریار از تحولات اجتماعی، محیطی و ادبی عصر خود غافل نبوده است، او در دیوان فارسی خود، بسیاری از مفردات، تعبیرات، ترکیبات، نحو زبان، فرم و ساختار نو و جدید را در شعر خود به کار می برد از این جاست که می توان به خلاقیت این شاعر توانا در حیطه نوآوری پی برد، بالاخص نوآوری ادبی او که با ابداع و تصرف در حیطه های مختلف زبان و بیان، می توان به فرهنگ عظیم و غنی نوآوری او پی برد و استناد کرد؛ زبان عامیانه و مردم پسند و ساده با چاشنی عشق و شکست عشق و غم و اندوه آن سیمای شاعر نوآور رمانتیسم را در پیش چشم خواننده تجلی می کند و عظمت انسان دوستی و تعهد مدار و مصلح اجتماعی او، معلمان بزرگ و واعظان بنام اخلاقی گذشته را در ذهن تداعی می کند و ایستادن در چنین مرحله برزخ بین باورهای ارزش مدارانه انسانی با شکست و گلایه و غمگینی، نادره حالی ست که شاید بین شاعران نوپرداز فقط از آن شهریار باشد و بس. توانایی شاعر در عرصه های مختلف تنوع قالب ها از غزل و قصیده و مثنوی تا رباعی و حتی شعر نو و نیمایی نادره کاری ست که از کیمیاگری شهریار بر می آید و بس و موضوعات اخلاقی و متعهدانه و بالاخص شعر دینی و مذهبی و منقبت بزرگان دین نیز، عرصه دیگری ست از توانایی و نوآوری استاد سخن در عصر جنگ و آهن. این مقاله به شیوه توصیفی، تحلیلی و مقایسه ای تحقق یافته و از روش اسنادی و کتابخانه ای در تدوین آن بهره جسته است.