جلوه معشوق در غزلیات شهریار

دراین مقاله جلوه معشوق درغزلیات شهریار مورد بررسی قرار گرفته است. عشق در ادب فارسی سابقه دیرینه ای داشته و همواره یکی از مهمترین مضمون های شاعران بوده است. معشوق در غزل شهریار انعکاس زیادی داشته، زیرا معشوق او زمینی بوده و با روح و جسم عشق را درک کرده است. اکثر غزلیات شهریار جریان های دوران عاشقی او را بازگو می کند. مضمون غزلیات عاشقانه او زیبایی معشوقه، پاکدامنی، نامهربانی، بی وفایی، خاطرات گذشته، فراق و هجران و. . می باشد. عشق به ثریا که او را با نام مستعار پری خطاب می کند در سرودن غزلیاتش بسیار تاثیرگذار بوده بطوریکه جای پای معشوقش را در اکثر غزلیاتش مشاهده می نماییم. شاعر با استفاده از آرایه هایی مانند تشبیه و استعاره بر ارزش کلام خود افزوده است. روش در این مقاله توصیفی-تحلیلی می باشد. جلوه معشوق در غزل شهریار بسیار پرشور و زنده به نمایش گذاشته شده است.