مربیگری در سازمان های امروزی

در نظریه های سازمان و مدیریت و نیز در عمل، انسان هر روز نقش اساسی تری نسبت به گذشته می گیرد و سازمان ها در رقابت، ناگزیر به اتخاذ رویکردهای نوین تری در بحث نیروی انسانی هستند.
مربیگری (Coaching) از جمله این رویکردها است و در حال حاضر مدیران سازمان های پیشرو به نقش هایی فراتر از رهبری می اندیشند و در تلاش هستند نقش یک «مربی» را بازی کنند و از این راه سبب افزایش بهره وری، انگیزه و ارتقای اخلاق و کاهش ترک اختیاری کار را موجب شوند. هر شخصی مربی نیست. تعدادی از افراد استعداد لازم برای مربیگری اثربخش را دارند اما در بسیاری از موارد راه های کسب موفقیت در این حوزه متفاوت است. رهبرانی که خواهان توسعه سازمان ها و موسساتشان هستند، باید اصول مربیگری را اجرا کنند. برای رهبرانی که به پیشرفت افراد در سازمان هایشان علاقه مند هستند، مربیگری می تواند فرایندی اثربخش باشد. بسیاری از توسعه دهندگان سازمانی معتقدند که استعداد به بهترین نحو در تعامل با دیگران شکوفا می شود.
مربیگری روشی موثر جهت ارتقای یادگیری است که می تواند بر سود و زیان سازمان تاثیر مثبت داشته باشد و مزایای محسوسی را برای افراد و سازمان ها به ارمغان آورد. لذا با توجه به اهمیت مربیگری در سازمان ها در این مقاله ابتدا به بررسی مفهوم مربیگری و سپس مدل های مربیگری می پردازیم.