تاثیر سه روش آب درمانی، ورزش با الگوی اکستانسیونی و فلکسیونی بر استقامت عضلات تنه و شدت درد در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی

کمردرد از شایع ترین بیماری ها در کشورهای پیشرفته و درحال توسعه است که 70 تا 80% از افراد بالغ در زندگی خود به آن مبتلا می شوند. تحقیق حاضر، به بررسی تاثیر سه روش تمرینی آب درمانی، تمرینات اکستانسیونی مکنزی و فلکسیونی ویلیامز، بر استقامت عضلات تنه و شدت درد در زنان مبتلا به کمردرد مزمن می پردازد.
آزمودنی های این کارآزمایی بالینی، 68 زن 21 تا 27 ساله ی مبتلا به کمردرد مزمن هستند که به طور هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در چهار گروه «تمرینات منتخب آب درمانی، تمرینات مکنزی، تمرینات ویلیامز و گروه کنترل» قرار گرفتند. استقامت عضلات فلکسور و اکستنسور تنه ی آزمودنی ها و شدت درد آنان در پیش و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه های تجربی تمرینات را طی دوازده هفته با جلسات 45 دقیقه ای، سه بار در هفته اجرا کردند. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون تی وابسته، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه انجام شد.
مقایسه ی میانگین پیش و پس آزمون استقامت فلکسور و اکستنسور تنه ی گروه های تجربی اختلاف معناداری را نشان داد (0/001p=)؛ ولی نسبت استقامت فلکسور به اکستنسور تنه فقط در گروه تمرینات ویلیامز اختلاف معنادار داشت (0/001p=) و کاهش معنادار شدت درد در دو برنامه ی آب درمانی و ویلیامز مشاهده شد (0/001p=).
با توجه به اثربخشی برنامه های تمرینی آب درمانی و الگوی فلکسیونی ویلیامز بر شدت درد و نسبت استقامت عضلات فلکسور به اکستنسور ستون فقرات، انجام این تمرینات به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن توصیه می شود.