سلامت معنوی و آموزه های عرفانی

باید اعتراف کنم که در برابر اصطلاح «سلامت معنوی» و به ویژه در رابطه آن با عرفان، همواره با نوعی دشواری رو به رو بوده ام. در واقع این ترکیب تازه که احتمالا ترجمه و تقلیدی از اصطلاح «La Santé Spirituelle» است که گاه با «سلامت روانی» اشتباه می شود. درباره سلامت بدن که موضوع دانش پزشکی است، از دیرزمان از آن به تعادل و عدم اختلال در قوای بدن یا وظایف اعضای آن تعبیر نموده اند. «سلامت روانی» را که موضوع دانش روانشناسی است، به معنای تعادل و عدم اختلال در رفتار و روان انسانی دانسته اند. به ظاهر، با این تعاریف چندان دشواری نداریم، ولی سوالی که مطرح می گردد این است که منظور از سلامت معنوی چیست؟ و اساسا قید «معنا» یا وصف «معنوی» در اینجا چه مفهومی دارد؟
همگان پذیرفته اند که منظور از «سلامت معنوی» فقدان بیماری های تن یا روان نیست تا پزشک یا روانشناس به درمان آن بپردازد، پس ناگزیر باید گفت که نوعی از بیماری ها وجود دارد که از جنس بیماری های تن و روان نیست تا درمان آن را از شفاخانه طبیب تن یا روان جستجو کنیم و ظاهرا شفای از این بیماری های ناشناخته و معنوی را «سلامت معنوی» نام نهاده اند. بنابراین در آغاز، برای آشنایی با سلامت معنوی باید به قلمرو ناشناخته و گسترده عالم معنا نظری بیندازیم...