نقش بهینه سازی کاربری اراضی بر درآمد بهره برداران با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی سیمپلکس(مطالعه موردی: حوزه آبخیز چهل گزی سنندج)

مدیریت منابع آب و خاک در حوزه های آبخیز همراه با افزایش درآمد بهره برداران از مهمترین اقدامات در زمینه ارائه الگوی صحیح استفاده از اراضی و بهینه سازی کاربری اراضی است. در این تحقیق با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی سیمپلکس و سامانه اطلاعات جغرافیایی، نقش بهینه سازی کاربری اراضی در حوزه آبخیز چهل گزی سنندج در سه گزینه شامل وضعیت موجود، وضعیت اعمال مدیریت و وضعیت استاندارد اراضی بررسی شد. نتایج نشان داد درآمد خالص سالانه در وضعیت اعمال مدیریت 50/22 درصد و در وضعیت استاندارد 65/143 درصد نسبت به وضعیت موجود افزایش خواهد یافت. نتایج تحلیل حساسیت سناریو ها نشان داد که درگزینه وضعیت موجود وگزینه اعمال مدیریت، تغییر در سطح اراضی باغی و سپس مراتع بیشترین تاثیر را بردرآمد آبخیزنشینان دارند. حال آنکه درگزینه استاندارد اراضی، تغییر در سطح اراضی مرتعی و سپس باغات بر روی درآمد تاثیر زیادتری دارند. بر طبق نتایج به دست آمده، درآمد خالص سالانه در وضعیت فعلی 91/22 درصد، در وضعیت اعمال مدیریت اراضی 42/41 درصد و در وضعیت استاندارد 47/142 درصد افزایش خواهد یافت. همچنین میزان درآمد در واحد هکتار در کاربری ترکیبی مرتع- بادامکاری، نسبت به کاربری های دیگر در حدود سه برابر افزایش می یابد.