تاثیر بینایی و مقدار تمرین بر دقت و کینماتیک پرتاب دارت: مطالعه فرضیه اختصاصی تمرین

طبق فرضیه اختصاصی تمرین، دردسترس بودن بینایی- به خصوص هنگام اجرای تکالیفی که بینایی نقش مهمی در بهبود دقت اجرای آنها دارد به تخریب اجرا در آزمون انتقال بدون بینایی- منجر می شود. شاید تفاوت یا تغییر در الگوی کینماتیکی را بتوان از جمله دلایل تاثیرگذار محسوب کرد. هدف این تحقیق بررسی اثر بینایی و مقدار تمرین بر دقت و کینماتیک پرتاب دارت است. به این منظور، 20 نفر از دانشجویان دختر غیرتربیت بدنی راست دست و بدون تجربه قبلی در مهارت پرتاب دارت انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه با بینایی کامل و بدون بینای ی تقسیم شدند. مراحل اکتساب شامل دو مرحله، 45 کوشش تمرینی (3 بلوک 15 کوششی) و 300 کوشش تمرینی (20 بلوک 15 کوشش) بود. 10 دقیقه بعد از هر مرحله آزمودنی ها در آزمون انتقال بدون بینایی و بدون KR شرکت کردند. نتایجتحلیل واریانس مرکب (3×2) در مراحل اکتساب نشان داد که بینایی نقش مهمی برای بهبود دقت اجرا در تکلیف پرتاب دارت دارد. تحلیل داده های کینماتیکی در مراحل اکتساب، تفاوت معنی داری بین دو گروه در متغیرهای کینماتیکی دامنه جابه جایی زاویه ای مچ، آرنج و شانه نشان نداد (p>0/05)، درحالیکه سرعت زاویه ای (p= 0/002) و مدت زمان پرتاب (p= 0/007) دو گروه پس از 300 کوشش تمرینی با یکدیگر تفاوت داشتند. نتایج این تحقیق نشان داد که در تکلیف پرتاب دارت فرضیه اختصاصیبودن تمرین در مورد دقت اجرا، پساز تعداد کوشش های تمرینی زیاد صدق میکند، اما الگوی کینماتیکی اجرای پرتاب دارت، صرفنظر از مقدار تمرین، از فرضیه اختصاصی تمرین حمایت نمیکند.