تعیین عوامل موثر بر زمان عود در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک با استفاده از مدل شکنندگی

اختلال دوقطبی نوعی اختلال خلقی و یک بیماری روانی است که به دو نوع اختلال دوقطبی نوع یک و نوع دو بروز می کند. در صورتی که بیماران حداقل یک دوره مانیا را تجربه کنند، مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک هستند. اختلال دو قطبی نوع یک، بیماری شایع، مزمن و عود کننده است که عوامل مختلفی بر عود مجدد آن موثر است. هدف این مطالعه بررسی عوامل موثر بر عود بیماری در این بیماران با استفاده از مدل شکنندگی است.
این پژوهش شامل اطلاعات 268 بیمار مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک است که در بیمارستان فرشچیان همدان طی سال های 93-1387 بستری بوده اند. اطلاعات از طریق پرونده بیماران جمع آوری شد. بیمارانی که بیش از یک بار عود منجر به بستری شدن در بیمارستان داشتند، وارد مطالعه شدند. در مطالعه حاضر فاصله زمانی بین عودها در بیماران ثبت و مورد بررسی قرار گرفت. از مدل شکنندگی در بسته frailty pack نرم افزار R برای برازش مدل استفاده شده است.
میانگین (انحراف معیار) سن بیماران (56/11)10/34 سال بود و 160 نفر (7/72 درصد) مرد بودند. برای 268 بیمار مورد مطالعه، 696 مورد عود در طول دوره پیگیری رخ داد. تعداد دفعات عود بین دو تا هفت بار بود. همه بیماران حداقل دو بار عود را تجربه نمودند. نتایج برازش مدل شکنندگی تکه ای نشان داد که اثر متغیرهای سن، قومیت، محل سکونت، جرم و جنایت و نوع درمان بر زمان عود معنی دار هستند(05/0< P).
استنتاج: با توجه به این که عوامل زیادی شامل عوامل فردی و ویژگی های بیماری ممکن است بر عود و بازگشت بیماری اثرگذار باشد، لذا شناسایی این عوامل می تواند به پیشگیری یا کاهش بروز عود مجدد اختلال دوقطبی کمک کند.