رویکردی در نظریه ساختاری-عملکردی مبتنی بر تعلیم و تربیت فطرت گرا

فطرت ازجمله مهم ترین مباحث موردتوجه در تعلیم و تربیت اسلامی است که نه تنها سرمایه و گنجینه ای معرفتی، بلکه همچون قطب نما و جهت یابی است که انسان را در مسیر تعالی در جهت نیل به معبودش یاری می کند. این پژوهش با هدف بررسی نظریه ساختاری-عملکردی مبتنی بر تعلیم و تربیت فطرت گرا انجام گرفته است و به بررسی عملکرد فطرت در حالات، مراتب و موقعیت های مختلف و در ترکیب با سایر ابعاد وجودی انسان (نفس، عقل و دل) می پردازد.
روش تحقیق: پژوهش حاضر به شیوه توصیفی-تحلیلی انجام پذیرفته است.
بر مبنای یافته های بحث نظری و متناسب با غایات، مشخص شد که تعلیم و تربیت فطرت گرا موجب پیمودن «مسیر قرب الی الله » می شود؛ متربی تبدیل به «سالک سیر الی الله » و مربی دارای نقش هادی ربانی می گردد. فطرت آدمی که هم سرمایه تربیت و هم راهنمای آن است شامل فطرت عقل، فطرت نفس و فطرت قلب است.
نتایج به دست آمده نشان می دهد که توجه و تربیت ابعاد وجودی انسان (نفس، عقل و دل)، مبتنی بر تربیت فطرت گرا، می تواند باعث برانگیختن نیروی تعقل و تفکر در سبک زندگی موحدانه و رشد و تعالی فطرت محور متربیان شود. همچنین الگوی تعلیم و تربیت باید بر اساس نظام ساختاری ارزش های تربیتی تنظیم شود تا در پرتو آن زمینه های پرورش و شکوفایی بذر دانش در اقلیم فطری انسان را فراهم گردد. به منظور تدوین یک برنامه تربیتی جامع در حوزه پرورش فطرت، عقل، دل و یا هر نوع نظام تعلیم و تربیتی اعم از الهی و سکولار نیز لازم است که همه الزامات تربیتی شناسایی شوند و مدنظر قرار گیرند.