نگرش سنجی از مدیران و کارکنان نسبت به مناسب سازی شهری برای افراد دارای ناتوانی در شهرداری شهر تهران سال 1393

هدف طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال 2011 در حال حاضر 15درصد از جمعیت جهان، یعنی بیش از یک میلیارد نفر ناتوانی دارند. افراد دارای ناتوانی بزرگترین گروه افراد به حاشیه رانده شده در منطقه آسیا هستند. می توان با ایجاد بستری مناسب ازجمله مناسب سازی محیط شهری حضور افراد ناتوان را در اجتماع تسهیل بخشید. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی نگرش مدیران و کارکنان مناسب سازی شهری برای افراد دارای ناتوانی در شهرداری شهر تهران بوده است.
روش بررسی در این مطالعه توصیفی تحلیلی که با روش مقطعی انجام شد از پرسش نامه روا و پایاشده «ارزیابی نوع نگرش مدیران و کارکنان شهرداری تهران در ارتباط با مناسب سازی شهر برای افراد ناتوان» استفاده شد. جامعه آماری تمامی مدیران و کارکنانی بودند که در سال 1393 در شهرداری شهر تهران و مناطق 22گانه در یکی از معاونت های معماری و شهرسازی، فنی و عمرانی، حمل ونقل و ترافیک و ستاد مناسب سازی مشغول به فعالیت بودند. پرسش نامه ها در اختیار 16 نفر از مدیران و کارشناسان شاغل در ستاد مناسب سازی شهرداری تهران گذاشته شد. 162 نفر نیز که در یکی از معاونت ها مشغول به فعالیت بودند از طریق سرشماری برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. در این مطالعه نگرش مدیران و کارکنان شاغل در شهرداری تهران نسبت به امر مناسب سازی محیط شهری برای افراد ناتوان در شهر تهران بررسی شد. برای تساوی واریانس ها از آزمون لون استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نسخه 22 نرم افزار SPSS استفاده شد.
یافته ها یافته های این پژوهش نشان داد نگرش 17 نفر (9/6 درصد) از مدیران و کارکنان در خصوص مناسب سازی شهری برای افراد ناتوان در سطح متوسط، 112 نفر (62/9 درصد) در سطح خوب و 49 نفر (27/5 درصد) در سطح خیلی خوب بود. میانگین نمره نگرش مدیران وکارکنان آشنا با معلولیت در زمینه مناسب سازی شهری بیشتر از میانگین نمره مدیران وکارکنان ناآشنا با معلولیت بود. میانگین نمره نگرش زنان بالاتر از مردان بود. همچنین میانگین نمره افراد با رده سنی 55 سال و بالاتر، کارکنان با مدرک کارشناسی ارشد و بالاتر و کسانی که سابقه کار 12 تا 17 سال داشتند بالاتر از دیگران بود. در متغیر فردی جنسیت اختلاف معنادار بین دو جنس وجود نداشت (0/37=P). در متغیر فردی سمت بین دو گروه اختلافی وجود نداشت (0/37=P). در رابطه با متغیر فردی آشنایی با معلولیت اختلاف معنادار بین دو گروه وجود داشت (0/01=P). نوع نگرش مدیران و کارکنان آشنا با معلولیت در خصوص مناسب سازی شهری بهتر از عملکرد مدیران و کارکنانی بود که آشنایی چندانی با معلولیت نداشتند. در رابطه با متغیر میزان تحصیلات اختلاف معناداری وجود داشت (0/001=P). به منظور مقایسه دوتایی از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. در نوع نگرش دو گروه فوق دیپلم و کارشناسی ارشد و بالاتر (0/002=P) و بین دو گروه کارشناسی و کارشناسی ارشد و بالاتر اختلاف معنادار دیده شد (0/004=P). مدیران و کارکنان دارای مدرک کارشناسی ارشد و بالاتر در مقایسه با مدیران و کارکنان دارای مدرک فوق دیپلم و کارشناسی نسبت به مقوله مناسب سازی شهری نگرش بهتری داشتند.
نتیجه گیری به نظر می رسد به خدمت گرفتن افراد با مدارج تحصیلی بالا و مرتبط با امر مناسب سازی و همچنین آشنا با پدیده ناتوانی می تواند به انجام هر چه بهتر مقوله مناسب سازی در جامعه کمک کند. پیشنهاد می شود برای تدوین برنامه های مناسب سازی در جامعه از یافته های این پژوهش استفاده شود.