بررسی فرآیند نوستالژی در شعر عدنان الصائغ، مطالعه ی موردی دیوان «مرایا لشعرها الطویل»و«سماء فی خوذه»

نوستالژی، شور و اشتیاق و دلتنگی شدید برای زادگاه، همراه با یک احساس تلخ و شیرین درونی به اشیا، اشخاص و موقعیت های گذشته است. از دیرباز، شوق به وطن و آرزوی دیدار خویشاوندان، مضمون نوشته های نویسندگان و شاعران بوده است. «عدنان الصائغ» یکی از همین شاعرانی است که به خاطر اوضاع نابسامان کشور عراق و سخت گیری های حکومت، مجبور به ترک وطن می شود. بیشترین نمود دلتنگی در اشعار این شاعر معاصر، عشق او به وطن و زادگاهش است که دربرگیرنده همه عزیزان و دوستان اوست.
پژوهش حاضر با روشی توصیفی-تحلیلی، در پی بیان صورت های متفاوت حس وطن دوستی در اشعار این شاعر، برآمده و جلوه هایی همچون؛ غم غربت، یادآوری خاطرات گذشته، فراخوانی شهر ها و مکان ها، آرمان شهر و نقش استعمار در بروز حس نوستالژی را در دو دیوان «مرایا لشعرها الطویل» و «سماء فی خوذه» مورد نقد و بررسی قرار می دهد. یافته ها نشان می دهد که شاعر علاقه فراوانی به وطن و سرزمین مادری خویش دارد، به گونه ای که همواره به خاطر آن اشک می ریزد و از گرفتاری های مردم سرزمینش و گذشته تلخ و شیرین خود هم با شور و اشتیاق سخن می راند، گویا در غربت خاطرات خوشایند، به شاعر آرامش ویژه ای می بخشد.