پژوهشی در آئین های تدفین دوره ساسانی در سواحل خلیج فارس

اغلب محققین بر این باورند که در دوره ساسانی، جسد مردگان در هوای آزاد رها می شد تا حیوانات و پرندگان آن را تجزیه کنند. پس از متلاشی شدن جسد، استخوان های باقی مانده را در فرورفتگی ها و طاقچه های ایجاد شده در صخره ها قرار می دانند. این فضاهای ایجاد شده در سنگ سخت کوه را استودان (استخوان دان) می نامند. شمار زیادی از این استودان ها در کوه های فارس مانند نقش رجب در دامنه کوه رحمت در حوالی زنگی آباد، در کوه رحمت حوالیاستخر، روی سکویی در دامنه کوه گونداشلو، روی قطعه سنگی جداافتاده در نزدیکی نقش رستم، در سطح بریده سنگی بزرگ در تنگ حشک نزدیک سیوند، در اقلید نزدیک آباده و در بالای دژی مشرف به بیشاپور شناسایی شده است. این استودان ها به دو صورت قبور دائمی و قبور موقت (دخمک ها ) در بدنه سنگی کوه ها و یا لایه های کنگلومرا ایجاد شده اند. در این پژوهش ضمن مطالعه نمونه های یادشده، تعدادی از استودان های شناسایی شده در سواحل خلیج فارس که قابل مقایسه با نمونه های فارس می باشد، معرفی شده و کاربری واقعی آنها مورد بحث قرار می گیرد. این استودان ها در سیراف، گورستان شغاب، بندر ریگ (گناوه)، گورستان تیس در چابهار و گورستان حصیرآباد در شهر اهواز واقع شده اند.