شناسایی و رتبه بندی موانع مدرسان در آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی (مطالعه موردی: دانشگاه شهید بهشتی)

آموزش مجازی به دلیل مزایایی از قبیل انعطافپذیری زمانی و مکانی، یکی از ابزارهای مناسب برای آموزش کارکنان در سازمانها و محیط کار محسوب می-شود. اما، تحقق این مزایا و استفاده بهینه از ظرفیتهای آموزش مجازی مستلزم شناسایی و رفع موانع فراروی بکارگیری آن است. از این رو پژوهش حاضر با هدف شناسایی و رتبهبندی موانع مدرسان در آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی دانشگاه شهید بهشتی و با شیوه پیمایش انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، کلیه کارکنان دانشگاه شهید بهشتی (166 نفر) بود که حداقل در یک دوره آموزش بصورت مجازی شرکت کرده بودند و تعداد 115 نفر از آنان بعنوان نمونه بر اساس نمونه گیری تصادفی خوشهای انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامهای محقق ساخته بود که روایی آن توسط تعدادی از صاحبنظران آموزش مجازی و منابع انسانی؛ و پایایی آن با محاسبه آلفای کرونباخ 95٪ تایید گردید. داده های حاصل با استفاده از شاخصهای آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون t تک نمونهای و آزمون فریدمن) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادند که مهمترین موانع بکارگیری آموزش مجازی در آموزش و بهسازی منابع انسانی در سطح مدرسان به ترتیب مربوط به موانع آموزشی با میانگین رتبهای (80/2) و موانع زیرساختی- فنی با میانگین رتبهای (69/2) است. پیرو نتایج این تحقیق، موانع اخلاقی و فرهنگی-اجتماعی برای بکارگیری آموزش مجازی در آموزش و بهسازی منابع انسانی دانشگاه شهید بهشتی از کمترین میزان اولویت و اهمیت برخوردارند. کاربردهای یافته های این تحقیق برای ارتقای استفاده از آموزش مجازی در راستای بهبود آموزش و توسعه منابع انسانی نیز مورد بحث قرار گرفته است.