سلاح و زره پوش های رزمی اسلامی؛ مجموعه هنرهای اسلامی موزه متروپولیتن

سیر تحول سلاح های سرد، نقطه عطف تاریخ نظامی گری است. هرچند اهداف و مقاصد انسان در جنگ از سپیده دم تمدن تا امروز در اساس، بی تغییر مانده اند، تاریخ تسلیحات و فنون (جنگ) فرایندی از انطباق، بازآفرینی و پیشرفت کمابیش پیوسته داشته است که درنتیجه آن، فناوری میدان نبرد به شکلی فزاینده، اثربخش و مرگ بارتر از همیشه شده است. نخستین سلاح ها به شکل تبرها و گرزهای سنگی بودند اما با رواج مفرغ و پس از آن آهن، این سلاح ها بهتر شدند و پیشرفت کردند و سپس جایشان را به سلاح های کاربردی تر دادند. از روزگار مصر باستان و آشور تا اوج سده های میانه، شمشیر، نیزه و کمان بر میدان نبرد سیطره داشتند تا این که در سده 14 میلادی، سلاح های باروتی در اروپا به صحنه کارزار آمدند و عملا انقلابی در عرصه تولید تسلیحات و جنگ افزارها رخ داد. به مرور، ساخت سلاح های گرم (آتشین) رواج و شدت بیشتری گرفت. به زبانی ساده تر می توان گفت نخستین پیشرفت های نظامی، آهسته و با شیب بسیار ملایمی بودند و در طول چند قرن یا حتی هزاره اتفاق می افتادند. پس از آن، سلاح های سنگی کم کم جایشان را به سلاح هایی از مواد کارآمدتر (اول مس و مفرغ و بعد از آن، آهن و فولاد) دادند تا عصر حاضر که نوع بشر با استفاده از تکنولوژی های بسیار پیچیده، موفق به ساخت تسلیحات اتمی شده است.