شرط ادغام و اعتبار آن در فقه و حقوق ایران

شرط ادغام شرطی استاندارد و شایع در قراردادهای تجاری بین المللی است. طرفین با درج این شرط در قرارداد اراده خود را به سند قرارداد منحصر می کنند به نحوی که توافقات شفاهی یا کتبی قبل و حتی بعد از قرارداد فاقد اثر حقوقی می باشد. شرط انحصار ریشه کامن لایی دارد و برگرفته از قاعده ای به نام قاعده ادله شفاهی است که در نظام کامن لا دارای سابقه طولانی است.
طرفین با درج شرط ادغام در قرارداد قاعده ادله شفاهی را اراده می کنند و در پی تعیین تضمینی گستره حقوق و تعهدات خود هستند و ریسک داخل شدن عوامل خارج از متن مکتوب را مدیریت می کنند.
در این تحقیق ضمن تحلیل موضوع و شناخت زوایای مختلف این شرط، اعتبار شرط ادغام در نظام حقوق ایران، در فقه و در نظام حقوقی کامن لا بررسی شد.