توسعه گردشگری بومی و پایداری نظام سکونتگاهی حاشیه کویر

بهرهمندی از کویر و ظرفیتهای گردشگری مکانهای کویری، یکی از رویکردها و رهیافتهای پایداری مکانهای سکونتی و اقتصادهای محلی حاشیه کویر است. این مقاله میکوشد بنیانها و راهبردهای پایداری نظام سکونتگاهی کویر حسنآباد را بر اساس ظرفیتهای گردشگری مطالعه نماید. روش مقاله توصیفی- تحلیلی است؛ داده های نظری با روش اسنادی و داده های تجربی با روش میدانی (پرسشنامه) در دو حجم نمونه از میان 382 نفر از ساکنان و 341 نفر از گردشگران تهیه و با استفاده از مدل تحلیل عاملی و کای اسکوایر پردازش شده است.
یافته ها نشان میدهد مکانهای گردشگری کویری جاذبه هدف و عامل توسعه یکپارچه گردشگری است و بدینسان نقش اصلی در پیوند و همگرایی مکانهای گردشگری با مکانهای سکونتی دارد. ارزیابی میزان و الگوی مشارکت جامعه محلی، موید همبستگی نزدیک میان راهبرد بومیسازی گردشگری با پایداری نظام سکونتگاهی است. در نتیجه گردشگری کویری به ویژه مکانها و مقاصد هدف (کویر خارا و تالاب گاوخونی)، همگرایی میان سلسله مراتب مکانهای مرکزی با سلسله مراتب مکانی کانونهای گردشگری،گردشگری جامعهمحور و مشارکت توسعهدهنده های درونی، خطوط کلی و کلیدی سیاستهای گردشگری پایدار برای پایدارسازی نظام سکونتگاهی است.